III. Międzyplanetarna Misja: Rozdział Trzynasty

Było już ciemno na zewnątrz, więc mężczyźni wybiegli z budynku uzbrajając się w latarki i mikroskopijne czujniki szpiegowskie, które Inferno wczepił im w kombinezony. Mieli też u pasa pistolety, którymi powoli mierzyli przed siebie, wietrząc niebezpieczeństwo. 

Cyborg jednakże posunął się przed ludźmi, z racji tego, że miał lepiej rozwinięte cechy biologiczne. Podłączył się pod urządzenie szpiegujące i wczepił je sobie w miejsce oczu jak okulary przeciwsłoneczne. Uniósł w górę lufę pistoletu i dał znak gestem wolnej ręki, aby ruszali. 

Posuwali się naprzód dookoła budynku wolno i ostrożnie, a potem zaczęli badać teren położony dalej od niego. Uliczki były puste, lecz cyborg wiedział, że tylko to może uśpić czujność ludzi. 

Naraz cyborg usłyszał znowu szelest z parku i natychmiast rozkazał ludzkim towarzyszom tam się udać. Tak, jak przeczuwali, park był mroczny o tej porze i tak cichy, że słyszeli jedynie własne oddechy i przytłumiony łomot serca. 

Scott chciał o coś zapytać, lecz Inferno uciszył go sykiem. Zaczęli się skradać wzdłuż ścieżki, bacząc, aby żaden nie zbłądził. Smugi światła, rzucane przez latarki i częściowo instrument szpiegowski, uprzytomniało ich w kryjącym się niebezpieczeństwie, które z każdym ich krokiem porusza się coraz dalej. 

Scott, który przez wojenną przeszłość nauczył się odpowiedniej czujności godnej żołnierza, wiedział, że roboty potrafiły na wiele sposobów zmylić Armię i już nie raz za panowania w dowództwie Susan Steward, członkowie wojska ginęli za sprawą błahego oszustwa. 

Toteż gdy Inferno starał się pouczać młodszego Corletta, mając jedynie na celu pomoc, ten natychmiast się obruszał – za to Scotta słuchał słowo do słowa. Jednak Scott wiedział, że same pouczenia nie wystarczą – bywało, iż musiał zmierzyć się z niebezpieczeństwem twarzą w twarz, jaką miał już okazję w czasie wojny z robotami. Według Scotta (i Clary) wykazał się wielkim męstwem. Zawsze starał się zaangażować w tą naukę też jego autobotkę, Kometę. 

Teraz jednak, gdy byli razem – w grupie – czuli, że nic nie jest w stanie im przeszkodzić. Starali się jednakże zbytnio nie wymuszać szybszego kroku, na twardy nakaz cyborga, a wiedzieli, że ten ma bezwzględną rację i ma nad nimi taktyczną przewagę. 
Gdy jednak dotarli do samego centrum parku, Inferno zatrzymał się i nakazał im gestem to samo. Ci natychmiast się zatrzymali, jednak ich twarze wyrażały powszechne zdumienie. 
Scott, który stał najbliżej niego, szepnął: 
- Co jest? 
Inferno zmierzył go wzrokiem i odrzekł: 
- Chyba miałeś rację, McDavid. Ktoś nas śledzi. 
- Co masz na myśli? Ja niczego podobnego nie powiedziałem. 
Cyborg zacisnął wyszczerzone zęby, i po chwili, gdy prześledził okularami szpiegowskimi okolicę, odparł: 
- Naładujcie broń. To może być krwawe... a może i przepalone spotkanie. 
Nikt nie pojął jego jak zwykle zagadkowych wypowiedzi, ale posłusznie naładowali pistolety. 
Opuścili je jednak na wysokość bioder, ale Inferno natychmiast ich skorygował: 
- Co wy robicie? Myślicie, że wróg zaatakuje wasze dolne partie ciała? 
Scott zapytał o dziwo spokojnym tonem: 
- Coś ty taki nerwowy? 
 Cyborg nie odpowiedział na jego pytanie, tylko odwróciwszy się do nich i jeszcze raz – już ostrzejszym tonem – nakazał unieść lufy przed siebie. 
Alec popatrzył na towarzyszy i wykonał ,,rozkaz" cyborga, a w chwilę później powtórzyła to reszta. 
Scott jednak zagadnął: 
- To, że w tej kwestii masz rację, to nie znaczy, że zostaniesz kiedyś dowódcą Armii. Musisz zważać na to, że twój temperament czasami wprost nie da się lubić, więc masz to szczęście, że jesteś od nas mocniejszy, ale jedynie w broni. 

 - Być może. - odparł obojętnie Inferno. - Jednakże znamy się nie od wczoraj. Jesteś żołnierzem, McDavid, ale czasami popełniasz niegodne żołnierza błędy. 

- Każdy ma swoje błędy na własnym sumieniu, ty też. - odparł ostro Scott. - Pamiętaj o naszej umowie między nami. Jeżeli uniesiesz przeciw nam broń, nawet w zwykłym gniewie, grozi ci banicja. 

 Inferno prychnął pogardliwie, chociaż w duchu przyznawał Scottowi rację. W posępnym milczeniu odwrócił się do nich tyłem i poprowadził ich dalej przez ciemny park. Szli tak pewnie z dwie godziny, nawet nie zauważając, że na niebie pojawił się księżyc. 

W parku ciemniało coraz bardziej, za sprawą tego, że przechadzali się pod rozłożystymi drzewami. Naraz usłyszeli szelest zarośli, i nie byli pewni czy to zając, czy coś innego. Alec skierował nieco świetlistego strumienia na obiekt zarośli, skąd ów szelest usłyszeli. Wytężali wzrok w ciemności, jednak nie dostrzegli wiele, ale cyborg ostrzegł: 

- Tam ktoś jest. 

Inferno uniósłszy swój pistolet do góry zaczął się przechadzać przez krzaki, o dziwo nie czyniąc przy tym dużego hałasu. 

Ludzie stali w miejscu, nieco zlęknieni. 

 - Jeśli usłyszycie dwa wystrzały, jeden po drugim – zaalarmował ich cyborg. - Przybądźcie w miejsce czerwonych światełek. 

- A jeśli jest tam ich więcej? - spytał Corlett. 

 Cyborg spojrzał na niego. 

- Chyba raczej poradzę sobie rychlej niż wy wszyscy. Nie jestem człowiekiem. 

 - Mimo wszystko przydałaby ci się pomoc. - powiedział Alec. Inferno zmierzył go gniewnym wzrokiem. 

- Jak będę potrzebował pomocy, powiadomię was. 

Mężczyźni kiwnęli głowami. 

- Jeśli to jeden z tamtych... - powiedział Scott. 

Cyborg odwrócił głowę ku niemu. 

 - ... to uważaj na siebie. - dokończył syn Stevena. 

Cyborg kiwnął głową i w chwilę później odszedł, znikając im z oczu. Wytężył wzrok i skierował się w stronę gąszczy. Wiedział, że jednak wróg zamaskował się dość dobrze, jak dla ludzi, ale cyborg taki czy inny od razu go by upatrzył, jak wilk sarnę w pustym borze. 

W jego umyśle świtało jedno postanowienie – nie zawieść Scotta. Czas był cenny, tym bardziej że był jak umykający szarak. 

A jego biegowi trzeba było dorównać, jeśli chciało się przeżyć. Inferno doskonale o tym wiedział. Nie opuścił pistoletu ani na chwilę, aby nie narazić się na atak z zaskoczenia – o ile taki miałby nastąpić. 

Starał się wszędy być zapobiegliwy. 

Przełączył na instrumencie szpiegowskim tryb podczerwieni i kontynuował poszukiwania, nie zapominając jednakże o ich celu. Przez pewien czas nie napotkał żywej duszy, chociażby ptaka, co go zdumiało niewątpliwie. 

Ale był wytrwały, nie zamierzał tak łatwo rezygnować. 

Czym prędzej przyspieszył kroku, nie przechodząc dalej niż kilkanaście mil od miejsca, gdzie pozostawił towarzyszy. 

Z podejrzeniem rozglądał się dookoła, wiedząc, że park nie mógł tak nagle ucichnąć. Zauważył w końcu jakiś jak gdyby ludzki cień przemykający się jak duch między drzewami. 

Bezszelestnie podążył w jego kierunku, nie myśląc o tym, że niebawem wypuści z dłoni pistolet, więc zacisnął palce na jego uchwycie, czując jego zimną stal. 

Zacisnął również zęby i nagle w tejże chwili, jak był o niecały kilometr od tajemniczej postaci, ta zatrzymała się. 

 Cyborg uskoczył za drzewo. Powoli wychylił głowę zza pnia i wytężył wzrok w stronę ów postaci. Przekradł się jeszcze parę metrów, lecz stwierdził, że tajemniczy cień nie ruszył się z miejsca, czego się raczej nie spodziewał. 

Gdy przyjrzał mu się bliżej, za pomocą nadajnika, zauważył iż ta ma kształt człowieka, lecz nie jest nim do końca. 

Pamiętając, aby odbezpieczyć pistolet w odpowiedniej chwili, posunął się dalej, zważając na to, że potencjalny wróg może go zauważyć. 

Starał się maskować za każdym razem, nie spuszczając wzroku z przybliżającej się coraz bardziej postaci z każdym jego poczynionym krokiem. W końcu ów postać odwróciła się wprost w jego stronę, a on zamarł na otwartej przestrzeni, nie będąc pewnym, czy go zobaczyła, czy nie. Powstrzymywał drżenie całego ciała, a ręka z pistoletem zamarła mu w powietrzu. 

 Jednak gdy obcy obiekt znajdował się od niego niecały metr, cyborg rzucił się na niego niczym drapieżnik polujący w dziczy, nie wydając z siebie niepotrzebnego wrzasku. Jego ofiara, i tak zaskoczona tym atakiem, szarpała się dziko, ponieważ schwycił ją w pasie. Kopnęła go w goleń, a on odruchowo ją puścił krzycząc z bólu. Instynktownie wcelował w nią broń, gdy ona upadła na ziemię, straciwszy wyraźnie czucie w nogach. 

- Kim jesteś? - spytał twardo Inferno; nie spodziewał się, że w obliczu gniewu wydobędzie ze swojej ściśniętej krtani tak złowieszczy syk. 

Rozpoznał w swojej ofierze robota płci żeńskiej, jednak ze względu na to, że ukrywała się przed nim był wobec niej podejrzliwy (i całkiem słusznie). 

Ta, śledząc oczyma ruchy jego lufy, była w widocznym szoku. 

Cyborg szturchnął ją nogą i warknął: 

 - Zadałem pytanie, robocia przybłędo, więc oczekuję odpowiedzi! 

Robocica zmrużyła drwiąco oczy. 

 - Mimo iż przystąpiłeś do Armii, charakterek masz tak samo cięty, jak twój język. Stalowa Pięść miał rację. 

 Cyborg nie pojął jej odpowiedzi. 

 - O czym ty gadasz? 

 - Nie domyślasz się? Pięść dąży do tego, aby zmieść Gwiezdną Armię raz na zawsze z powierzchni Kanady. I ciebie wraz z nią. 

Inferno zdjął ze skroni okulary szpiegowskie i odbezpieczył pistolet, cały czas trzymając robocicę na muszce. Przyglądał jej się podejrzliwie, mrużąc oczy i marszcząc brwi. 

- Nie wystawiaj mojej cierpliwości na próbę. - powiedział ostrzegawczym tonem. - Jesteś z Pięścią, tak czy nie? 

Robocica drgnęła, próbując się podnieść, ale Inferno postąpił krok w jej stronę i warknął: 

- Wara i gleba! Jesteś z nim czy nie? 

Robocica zmierzyła go zimnym wzrokiem, jednak cyborg, jak można się było domyśleć, nie zląkł się tym. Patrzyła zagubiona i bezradna dookoła siebie – nie spodziewała się, że ona, jako wojowniczka, nie będzie miała wielkich szans z cyborgiem. 

Przez dłuższą chwilę byli duszeni niemal śmiertelną ciszą, ale w końcu robocica uznała, iż skoro już zetknęła się z cyborgiem, musi obmyśleć wpierw, jak wydostać się z jego pęt. Wiedziała z relacji Stalowej Pięści i Pieniacza, że Inferno jest nieprzewidywalnym i trudnym przeciwnikiem, jeśli zmierzyć się z nim w pojedynkę. 

Ona jednak, polegając wszakże na kreatywności w walce, czuła, że taki przeciwnik jak on może z łatwością gorzko się potknąć i wpaść w jej sidła. Wypatrywała w nim samym słabego punktu, gdzie by można uderzyć, milcząc gorzko, aby cyborg nie koncentrował się wyłącznie na niej. Zniewolenie na Subrynie nauczyło ją, iż w wielu przypadkach musi polegać na szybkości działania. 

Tamtejsze dni, wspomnienie potwornie trudnych trzech lat utożsamiło ją teraz w fakcie, iż musi stoczyć kolejną walkę, kolejną jatkę, która być może ocali ją i ześle chwałę z ust Pięści, że zabiła Inferna – cyborga tak bardzo znienawidzonego przez pomocnika Gallardo. 

W chwili tej, wywinęła się spod jego lufy jak strzała, z czego cyborg wystrzelił instynktownie, lecz chybił. Przez ułamek sekundy stał nieruchomo, lecz gdy w chwilę potem robocica znalazła się na jego tyłach, zablokował jej cios ręką, schwytując jej nadgarstek. 

Tacata jednak wyzwoliła się z jego uścisku kopniakiem w najsłabsze miejsce, w wyniku czego miała czas by uciec, albo obezwładnić przeciwnika. 

Wybrała to drugie. 

Okrążyła go na jego tyły i już go miała spętać laserowym sznurem, gdy nagle Inferno wyślizgnął się – dosłownie – spod jej więzów i ścisnął ją zgiętym ramieniem, przyciskając do siebie i trącając pistoletem jej skroń. Tacata, która nie zdążyła wcześniej wyciągnąć broni, poczuła, że ramię cyborga ściska jej gardło. Jej ręka błądziła po omacku w pobliżu schowka na broń znajdujący się u jej pasa. 

Inferno zaś skupiał się przede wszystkim na jej unieruchomieniu. Nie zauważył jednak na początku, że ta chce sięgnąć pistoletu. 

Wytężył całą swoją cybordzką siłę (a miał ją o wiele większą niż śmiertelnik), aby nie dopuścić do przejęcia inicjatywy przez Tacatę. Przeładował ponownie pistolet, a Tacata usłyszała jego trzask. 

Była niemal pewna, że jeśli nie zdoła się oswobodzić z jego uścisku, zginie być może nie tylko z jego ręki. Przeczuwała, że Inferno z pewnością nie działa sam – ale póki co, musiała skupić się na nim jednym. 

Szarpnęła się, ale cyborg trzymał ją mocno. Nie spodziewała się po nim tak wielkiej siły – nie znała wogóle rasy cyborgów, a Inferno był jedynym (niegdyś człowiek) którego spotkała. 

Uderzył ją lufą pistoletu, dając jej ostrzeżenie. 

 - Już wiem, kim jesteś. - wyszeptał złowieszczo, aby obudzić w robocicy strach. - Prowadzisz pomocnika Gallardo, zgadza się? 

Tacata odwróciła głowę aby spojrzeć obiektowi nienawiści robotów w oczy. Dostrzegała w piwnych tęczówkach cyborga nieokreślony błysk, jakby przebiegłość jego natury. Zmrużyła gniewnie źrenice i syknęła: 

 - Jakim prawem stawiasz mi to pytanie, zdrajco? 

 Inferno przydusił ją ręką, a ta zachłysnęła się własnym oddechem, kaszląc. 

 - Niech to słowo nigdy więcej nie ciśnie się na twoje usta. - zagroził. - Nasz szlachetny wojownik chciałby z tobą pomówić. 

Tacata nie pojęła, że ten ma na myśli Scotta. 

 - Ty sam nie jesteś wojownikiem. - odparła jak zwykle pełna sarkazmu. - Poza tym, nie jestem w nastroju na pogaduszki. 

Inferno jednak nie dał się oszukać. Nabierając pewności, że Tacata mu nie umknie, spętał ją laserowym sznurem tak, że ręce miała skrzyżowane z tyłu. 

Popchnął ją do przodu, jak policjant aresztowanego przestępcę. 

 - Wygląda na to, że puścisz jeszcze parę z gęby. - powiedział. - Myślisz, że nie wiem, co ty tam knujesz ze swoim panem? 

 - Ty też coś kręcisz, diable wcielony. - odcięła się Tacata. - Jeszcze zapłaczesz łzami ludzkimi... 

 - Zamilcz, żmijo. - syknął Inferno i popchnął ją skrępowaną przed siebie. 

Wyciągnął pistolet lufą do góry i wystrzelił dwa razy.