II. Nowe wcielenie: Rozdział Dwudziesty Pierwszy

Scott wyczuł, że Venus coś trapi. 

Siedział wtedy w swoim pokoju w kwaterze i był zajęty myślami. 

Jednak nie mógł znieść swojej bezczynności w tej sytuacji. 

 - Co ci jest, moja droga? - spytał przyjacielskim tonem, podnosząc się zza biurka. 

Autobotka milczała. 

Scott znał już jednak ten krok. Wiedział, że autobotce potrzeba czasu na ,,otworzenie się”. 

Podszedł do niej, uklęknął. 

 - Posłuchaj - powiedział. - Wiem, co czujesz. Inni też się boją. Nie wiadomo, czy czeka ich próba cięższa od tej, która w ostatnich latach niemal skruszyła ich nadzieję... my też jesteśmy tylko ludźmi... niczym się nie różnimy. Wszyscy jesteśmy tacy sami... czujemy to samo. Ale musisz uwierzyć, Venus, że przeciwstawimy się Gallardo... i nawet zginiemy, jeśli taka będzie potrzeba. Ludzie rodzą się i umierają... od tysiącleci tak jest. 

 - Ale... ty nie umrzesz tak szybko, prawda? - spytała Venus. - Co noc, gdy mam się rozłączać myślę o tym jednym i samym. Zaczynam bać się każdego dnia... że któryś z nich mi ciebie odbierze. Przecież Luke umarł w porównaniu z innymi tak szybko... 

Scott spojrzał w oczy autobotce. Zrozumiał, że więź, łącząca autobotkę z nim była silniejsza, niż przypuszczał. Teraz jej strach był jego strachem. Łącze, które istniało między nimi od wielu lat, umocniło się w obliczu trwogi o przyszłość.

***

Corlett też dzielił swój strach z Kometą. 

 Przez ten krótki czas jej istnienia, między stwórcą a autobotem wytworzyła się więź, niemal podobna wyglądem do tej, która od potężnego szmatu czasu jednoczyła jego przyjaciela z Venus. 

Kometa również potrafiła ustabilizować najbardziej mroczne myśli Corletta, lecz okres ten stał się trudny zarówno dla niej i Venus, jak i dla Scotta i jego druha.

***

Alec z trudem powstrzymywał złość. 

Próbował tłumaczyć Soprano, że bitwa niebawem wybuchnie, a Kanada pozostanie bez oparcia. 

 - Scott mówił mi, że miałeś w bitwie z robotami wspaniałych żołnierzy. - mówiła. - I teraz będziesz ich miał o wiele więcej. Musisz uwierzyć, Alec... wiara potrafi pomóc przeżyć. 

Alec spojrzał na robocicę. 

W duchu przyznawał jej rację. I nie wyobrażał sobie, że mogłoby być inaczej. Przecież tyle razem ze Scottem przeszli... wojen, katastrof... teraz powinni wspierać siebie wzajemnie. To było jedyne wyjście. 

 - Jeśli jednak tak się nie zdarzy... nie bój się umrzeć. - usłyszał głos Soprano. - Śmierć to wybawienie od cierpień... i droga do chwały.