II. Nowe wcielenie: Rozdział Dziesiąty cz. I

Mniej więcej w połowie października Corlett mógł wreszcie wyjść z łóżka i ogłosić Susan, iż wyzdrowiał. Spodziewał się radości z jej strony. Chciał natychmiast pojechać do Scotta. 
- Skontaktuję się z Harleyem. - powiedział. - On mnie do niego zawiezie. Jak chcesz, możesz też jechać. 
 Susan zgodziła się. Około południa pod hotelem zaparkował Harley. Corlett zaczął pospiesznie ubierać kurtkę.
 - Nie zapomnij o czapce. - przypomniała mu Susan.
 Gdy upilnowała, żeby Corlett niczego nie zapomniał z ubioru, wyszli razem z hotelu na parking.

 - Witam. - powiedział autobot. - No, chłopie, niebiosa nam ciebie nie zabrały... 

- Tym lepiej. - odparł Corlett. 

- Jak tam u Scotta? 

 - W porządku. - powiedział Harley. - Pracował, a teraz ma przerwę. Wiesz, jaka to jest wyrwa na budowie... wsiadajcie. - powiedział transformując się w motor. Gdy uruchomił się silnik, dywan liści wokół niego usunął się na boki. To była piękna chwila - piękna dla Corletta. 

 - Trzeba odwiedzić starego przyjaciela! - powiedział radośnie.

 - Tak jest. - odparł motor. 

Susan wsiadła na przód, zaś Corlett miał trzymać się bagażnika z tyłu. 

 - Ile chcecie pędzić na godzinę? Dwieście pięćdziesiąt? 

 - Chcesz nas pozabijać, Harley? - krzyknęła Susan. - Sto na godzinę starczy, nie jesteśmy na wyścigach. 

Harley jednak tylko żartował. Był w wyśmienitym humorze.