II. Nowe wcielenie: Rozdział Trzeci

Corlett pożegnał się z Susan. 

Rozweselił się nieco po rozmowie ze wspólną przyjaciółką. 

Zaczął wierzyć, że Kanada - ich rodzima, kochana Kanada - będzie dla nich domem, którego już nic nie udoskonali - bo tylko Kanadyjczycy potrafili ją polepszyć - dzięki rozwojowi technologii i dobrych kontaktach międzyludzkich. Kraj to nie tylko plamka i napis na mapie - mawiali. - kraj to też ludzie i ich osiągnięcia. 

Corlett w to wierzył. 

Starał się, aby działalność ich grupy nie upadła. Bał się, że przez jego chorobę plany runą jak dom z kart. Wesołość jego trwała krótko. Marzył, aby znowu dołączyć do Armii. Tak minął mu kolejny - już trzeci - dzień w hotelu. 

Autoboty starały się, aby wyzdrowiał jak najszybciej. Mimo to on nie czuł wcale, że zdrowieje. Owszem, gorączka spadła mu w nocy, lecz nadal bolało go gardło i miał dreszcze. 

- I jak się czuje? - pytała kierowniczka hotelu. 

- Nieco lepiej. - powiedziały autobotki-pielęgniarki. - Ale wciąż musi przyjmować kurację, to znaczy... lekarstwa. Z chorobą nie żartów! My, automaty, też chorujemy... 

- A pogoda tak piękna za oknem! - westchnęła kierowniczka. - No cóż, kurujcie go, póki czas.

***

Tymczasem do hotelu przyjechał Alec. 

Z bagażnika wyciągnął małą paczuszkę i schował ją za pazuchę. 

Wszedł w drzwi wejściowe, wytarł buty o wycieraczkę i podszedł do siedliska kierowniczki hotelu. 

- Dzień dobry, ja do pana Corletta Bluegotta. - powiedział. - Czy jest dzisiaj możliwość na krótkie odwiedziny? 

Kierowniczka spojrzała na czarnoskórego mężczyznę. 

- A pan jest dla pana Bluegotta... 

- Przyjacielem. - dokończył Alec. - Moje nazwisko Alec Sunshire. 

Kierowniczka wyciągnęła książeczkę z listą gości i zarejestrowanych osób i znalazła tam mężczyznę o nazwisku Sunshire. 

- Dobrze. - zgodziła się. - Lecz zewolę na jedynie krótkie odwiedziny. Jak zapewne pan wie, pan Bluegott nie czuje się najlepiej... 

Alec kiwnął głową. 

- Oczywiście. - powiedział. - Ale zapewniam panią, że te odwiedziny zrobią naszemu koledze na dobre. 

Do Aleca podeszła jedna z autobotek. 

- Proszę za mną. - powiedziała. 

Poprowadziła gościa hotelu do pokoju, w którym ,,mieszkał" zchorowany przyjaciel. 

Gdy ujrzał znajomą twarz, uśmiechnął się. 

- Gość do pana, panie Bluegott. - powiedziała. - Niech pan pamięta, że za pół godziny dostanie pan lekarstwa. 

Gdy autobotka wyszła, Alec podszedł do przyjaciela. 

- Jak żyjesz? - spytał. 

- Chorobowo. - odparł Corlett. 

Alec uśmiechnął się. 

- Rozmawiałeś z Susan? - spytał. 

- Tak. Scott podobno tak mnie kocha, że się stęsknił... 

Przez twarz Aleca przemknął niemrawy uśmiech, jakby go to rozśmieszyło i zdumiało zarazem. Ale nie zamierzał wchodzić w takiego typu tematy, tylko powiedział: 

- Wszyscy się stęsknili, mój drogi. I przesyłają pozdrowienia. 

Corlett kiwnął głową. - Dobrze, że oni traktują mnie jak dorosłego. - powiedział z ulgą. - Tutaj te niańki i pielęgniarki wytykają mi moją chorobę... jakbym specjalnie wypadł z hotelu na taką pogodę. 

- Jednak mają nieco racji. - powiedział Alec. - Pogoda dzisiaj niespecjalna na takie spacery. 

- Nudzą mnie rozmowy o pogodzie. - przerwał mu Corlett. - Mów co u was. 

Alec opowiedział mu o pobycie w domu Scotta. Również wspomniał o Soprano. Corlett uśmiechnął się. 

- No cóż, muzyczny ci się trafił robot - orzekł. - Masz duży dom, z pewnością zmieścisz perkusję. - zażartował. 

Lecz Alec nie podzielał tego zdania. 

- Jedyne co, to mogę sobie kupić malowane portrety z kanadyjskimi kompozytorami. - powiedział. 

Chwilę milczał, uśmiechając się. 

- Prawie bym zapomniał - powiedział. - Mam coś dla ciebie... to znaczy, nie ode mnie osobiście, ale ktoś znajomy prosił, abym ci to przekazał. 

Wsunął rękę za pazuchę i wyciągnął ładnie ustrojoną małą paczuszkę. 

Corlett wziął ją i obejrzał. Potem powoli rozpakował. 

Jego oczom ukazał się... słoik ze świeżym syropem klonowym. Na zakrętce była doczepiona na sznureczku karteczka ze słowami: Z serdecznymi życzeniami powrotu do zdrowia. Wierzymy w ciebie, bracie! Scott i Venus.