II. Nowe wcielenie: Rozdział Piąty

Zadzwonił telefon w salonie. 

Scott zerwał się z tapczanu i podszedł do stolika, na którym leżał. Wziął go do ręki i lekkim poruszeniem palca odebrał połączenie. 

- Halo? 

- Scott? - zabrzmiał w słuchawce głos Susan. 

- O co chodzi? - spytał. 

- Mamy poważne problemy na budowie. - powiedziała Susan. - Ogółem, chodzi o instalację radia. Brak sygnału od pięciu dni. 

Scott zaniepokoił się. Bez radia i sprzętu elektronicznego, nie będą w stanie wysłać sond, czy innego sygnału w Kosmos. 

Scott od razu sobie wszystko przypomniał. Podejrzewał, że po wojnie z autobotami Inferno mógł uciec w Kosmos. Wiedział, że jeśli on i jego roboty wciąż żyją, mają poważne utrudnienie realizacji planów. Ale nie zamierzał mówić o swoich podejrzeniach przez telefon - wolał wyznać to Susan osobiście.

- Masz może dzisiaj chwilę? - spytał. - Mogę podjechać do ciebie razem z Venus. 

- No, znając ciebie, raczej nie wypożyczysz innego autobota. - stwierdziła słusznie Susan. 

- Ale pamiętaj, że o równej dwudziestej drugiej zamykają hotel i panuje cisza nocna. 

Scott spojrzał na zegar stojący w salonie. Do zamknięcia hotelu pozostały trzy godziny. 

- Zdążę. - powiedział po chwili. - Podaj mi swój numer pokoju.

 

***

Dojechanie Scotta na miejsce zajęło niecałe dwadzieścia minut. 

Po szybkim wyjaśnieniu powodu zjawienia się kierowniczce, dotarł do pokoju Susan. 

Dawna dowódczyni Armii powitała go nieco sztywno - jakby coś ją gryzło. Poczęstowała Scotta szklanką napoju i poprosiła, by usiadł. 

Venus stanęła obok niego. Potem Susan zaczęła wyjaśniać całą sprawę. Gdy wszystko już powiedziała, Scott rzekł: 

- Wiesz, myślę, że skoro zakłócenia pochodziły z Kosmosu... to wyjaśnienie mamy jedno. 

- Jakie? - spytała Susan. 

- Pamiętasz dzień po wojnie z robotami? Wśród poległych nie było Gallardo i Inferna, co mogłoby wytłumaczać, iż oni nadal żyją.

- Może masz rację. - powiedziała Susan. - Ale skąd mieliby wiedzieć, że my na Ziemi budujemy stację radiową? 

- Tego też nie pojmuję. - odparł Scott. - Ale czuję, że Inferno kiedyś tu powróci, by się zemścić.

- Z pewnością. - zgodziła się Susan. - Chociaż może się tak zdarzyć, że w ich statek mógł uderzyć meteoryt... albo coś większego. 

- Tak, od razu UFO. - burknął Scott. - Zrozum Susan, póki Inferno żyje, Ziemi grozi niebezpieczeństwo. 

Susan umilkła. 

W duchu przyznawała mu rację. 

Liczyła na to, że kiedy będą mieli odpowiednie warunki, aby rozpoczęli nowy rozdział w działalności jako Armia, musi jeszcze minąć kilka miesięcy - jeżeli nie tygodni. 

Ale również była tym zmartwiona. 

- Więc, co teraz? - spytała. 

- Mnie się pytasz, co teraz? To ja się ciebie pytam. Ty jesteś dowódcą. 

Susan jednak nie miała dzisiaj szczęścia do szybkiego myślenia. Scott od razu to zauważył. 

- Poczekaj - powiedział. - Sądzę, że musisz niedługo zwołać nas wszystkich. Całą Armię. Naradzimy się i będziemy negocjować, co dalej. 

- A co z autobotami? - spytała Susan. 

Scott naburmuszył się. 

- A czy Venus też należy do Armii, czy jest tylko gadającą maszyną i środkiem transportu? 

Venus spojrzała na niego z lekką domeną zirytowania. Susan też to zauważyła.

- Sam wiesz, że nie mam serca skreślać jej z naszej grupy. - powiedziała. - Musi jednak liczyć się z tym, że potrzebuje do tego bardziej... ludzkiego myślenia. 

- Przecież zawsze myślę jak człowiek. - oburzyła się Venus. - Co innego, gdyby stworzyła mnie maszyna. 

- A ja też wcale nie powiedziałem, że ktoś wyklucza cię z tej operacji, Venus. - powiedział Scott patrząc na autobotkę. - Jednak mamy poważny problem. Za mało autobotów w mieście. A jeszcze przed bitwą było ich tyle, ile ludności, a może więcej. 

- Ano było. - przytaknęła Susan. - Trzeba apelować i zachęcać ludzi, aby zaczęli znowu je budować. To jedyna droga. 

- Ale jak? Ludzie już dawno zapomnieli wiedzy o ich konstrukcji. 

- Mógłbyś ich uczyć. - powiedziała Susan. - Sam, będąc chłopakiem bez pomocy ojca stworzyłeś Venus i Luke'a... więc czemu wizja bycia nauczycielem dla tych prostych Kanadyjczyków cię przerasta? 

Scott pomyślał chwilę, spojrzał na Venus... na chwilę przed oczy wyobraźni wyjrzał mu Luke... 

Nigdy nie myślał o tym. 

Ale, jeżeli to była jedyna droga, to czemu nie wartoby było nie spróbować?