II. Nowe wcielenie: Rozdział Pierwszy

Nadszedł październik 2297 roku. 

Kanada tętniła życiem. 

Potężne klony, symbol tego państwa, rozpościerały swoje niezwykłe gałęzie. Nie traciły jeszcze liści - za to mieniły się czerwienią i brązem.

Dzika przyroda wciąż jeszcze żyła - wiedziała, że do zimy jeszcze daleko. 

Ludzie czuli ukrytą w porze roku magię - jakby czas się zatrzymał. Przez dróżki leśne przepływały bystre wciąż strumyki, lecz woda była już chłodna. 

Małe dzieci, chodzące na spacery z autobotami-niańkami z radością wypatrywały skarbów jesieni.

- Zobacz Jim, jaki duży kasztan! - krzyczała jedna z dziewczynek, patrząc na nianię siedzącą na ławce. - Cindy - zwróciła się do niej - pozwól mi go zabrać! Jest taki piękny! 

- Mowy nie ma. - odparła autobotka Cindy. - Pobrudzisz rączki i swoją piękną sukienkę. 

- Nie pobrudzę. - przekonywała - Będę bardzo ostrożna.

- Powiedziałam: nie! - odmówiła jej Cindy. - Jim z pewnością nabawiłby się jakichś bakterii, dotykając to, co ty podnosisz z ziemi. Mama ci nie mówiła, że możesz być chora? I to w środku jesieni? 

- Nic nie mówiła. - odparła. - Tata też nie. I dziadziuś też zbierał kasztany, jak był mały.

Cindy poczuła, że nie przekona tak upartej i... szczęśliwej panny. 

- Jesteś doprawdy uparta. - powiedziała. - Zupełnie jak dziadziuś. Ale wiedz, że jak mamy i taty nie ma, to mnie masz się słuchać. Zobacz sama, jaki Jim jest grzeczny. Zawołaj go, będziemy wracać się do domu.

Dziewczynka wstała, kiwnęła głową. Z widocznym żalem odrzuciła pokaźnych rozmiarów kasztan. Potem zaczęła ponownie nawoływać brata.

 

Poniżej, trochę jesiennych widoków Vancouver: