I. Gwiezdna Armia: Rozdział Trzynasty cz. I

Tajemniczy znak na niebie okazał się zbytnio zagadkowy, niż zniknięcie Inferna. 

Susan naciskała przez ten czas na narady, ale nawet z nich nic nie wynikło. 

Corlett po naradzie wciąż był zszokowany. Nadal widział przed oczami ten sam rząd cyfr i nie mógł się otrząsnąć. 

Gdy narada się skończyła, a członkowie Armii powstali, Scott podszedł do niego i spytał: 

- Co się stało? 

Corlett nie mógł zaprzeczyć w duchu, że jakaś siła wyższa wysłała mu sygnał do bitwy. Ale skoro nawet tak było, to co się teraz działo z kanadyjskimi żołnierzami? 

Bardzo się tego obawiał. Także po wyznaniu Scotta o jego sytuacji między nim a Venus, z pewnością nie wróżyło nic dobrego. 

- Nie wiem jak ci to powiedzieć. - odezwał się po chwilowej ciszy. - Zdaję sobie sprawę, że mnie wyśmiejesz. 

- Ja? Czemu miałbym się do tego posunąć? Jesteśmy przyjaciółmi Corlett... 

- Wiem... 

- No więc, o co chodzi? 

Corlett oddychał dwa razy głębiej niż normalnie, prawie dyszał. 

- Chciałem ci to powiedzieć. - odezwał się, upewniając się, że pozostała w pobliżu tylko Susan. 

- Słyszałeś co mówił Alec, prawda? 

- Tak... jakieś opowiastki o niebie... 

- No, wydaje mi się, że to nie są tylko opowiastki. 

Corlett spojrzał na niego ze strachem. 

- Skąd wiesz...? 

Scott spojrzał nieznacznie w bok i szepnął, osłaniając dłonią prawy policzek, po której stronie stała w pewnym oddaleniu od nich Susan. 

- Myślę, że to właśnie dlatego Inferno uciekł. Bo wiedział od pewnego czasu, że ten znak się pojawi. 

Corlett nie ukrywał zdumienia. 

- Jesteś pewien? A może to tylko głupie żarty Gallardo? 

Scott wzruszył wolno ramionami. 

- Venus ostatnio dziwnie się zachowuje. Tak jakby miała zamiar mnie unikać... 

- Chyba nie sądzisz, że to...? 

W tej chwili mężczyźni odwrócili się w stronę Susan, która notowała coś na kartce brulionu. - W czymś wam pomóc? - spytała. 

- Nie, raczej nie. - odparł prędko Corlett nie zwracając uwagi na krytyczne spojrzenie Scotta.