I. Gwiezdna Armia: Rozdział Dziesiąty cz. I

Nazajutrz autoboty podzieliły się ze Scottem swoim odkryciem. Ten również, tak jak podejrzewali, był w szoku. 

- Jak on mógł tak po prostu uciec? - głowił się. - Musimy zaalarmować Susan i resztę. 

- A myślisz, że co zamierzamy zrobić? - spytał Luke. - Nie możemy tego tak zostawić. Ten staruch nas zdradził. 

- Nie. - odparł Scott. - Jeszcze nie zdradził. Ale z pewnością to zrobi. 

- Czemu miałby to zrobić? - spytała Venus. 

Scott nachylił się do nich. 

- A zauważyliście, jak zareagował, gdy Alec wspomniał o wojsku robotów? Być może współpracuje z ich przywódcą. Diabli wiedzą, Susan wyczuła w nim coś dziwnego, sądząc ze sposobu, w jaki na niego patrzyła... 

- Wszyscy tak na niego patrzyli. - powiedział Luke. - Też potrafię tak patrzeć. 

Autoboty wraz ze swoim stwórcą dotarli na zebranie członków, aby podzielić się spostrzeżeniami. Inni byli zdumieni, inni oburzeni – zdania się dzieliły na połowy i ćwiartki. 

- Wydawał mi się dziwakiem, to fakt... 

- Widać było, że jest samotnikiem, nigdy nie potrafił zachować się w grupie... 

- Każdy młodszy działacz przed nim dygotał, nie zauważyliście? 

Corlett na dźwięk tych słów skurczył się w sobie. 

- Musimy go odszukać, to pewne. - zarzadzała Susan Steward. - Inaczej nasza praca pójdzie na marne. Roboty nie będą czekały, aż znajdziemy go na ulicy, zamarźniętego na śmierć. 

- No, śmierć bym odradzał. - burknął jeden z działaczy w wieku Scotta. - Prędzej hańbę i osamotnienie. 

- Tak czy inaczej, wyjścia nie ma. - odezwał się Alec. - Musimy ponieść konsekwencje swojej nieuwagi. 

 Susan kiwnęła głową. 

- Tak więc, postanowione. - powiedziała. - Szukamy członka naszej grupy i sądzę, że z pewnością nie wyjechał z Vancouver. On przecież również ma tu swój dom. 

Członkowie Armii poparli przywódczynię i zdecydowali: mieli odszukać starca dopóki nie będą mieli pewności, czy sygnał na radarze w komputerach członków stowarzyszenia nie osłabł w umiejscowieniu miasta.