I. Gwiezdna Armia: Rozdział Czwarty

Inferno został osaczony przez Clarę. Nie spodziewał się jej tak wielkiego gniewu.
Reszta załogi też się nachmurzyła. Ich podejrzliwe spojrzenia wywołały u działacza poczucie lęku.
- To wszystko twoja wina, Inferno. - powiedział kapitan. - Nie tylko wiedziałeś co to za planeta, ale i wykorzystałeś Venus, aby podejrzenia padły na nią!
- To tylko głupi autobot. - odparł zimno działacz. - Nie przyznała się do winy, że to ona zawaliła sprawę? Bo się bała, że ją wyrzucisz z Armii! I co? Wyszło, jak wyszło. Planeta niezbadana, Scott i Corlett osłabieni przez kosmiczne zielsko, Gepard nie odpowiada, ten głupiec Luke zawala sprawę... I co to jest za Armia? Chyba armia niedojdów!
Clara zmarszczyła brwi.
- Posłuchaj, Inferno. - rzekła. - My nie jesteśmy w kokonie, że zaraz wiemy, co się za moment stanie. Włączyliśmy cię do tej misji, bo mieliśmy w tobie zaufanie. Pomagałeś nam... to było w porządku. Ale teraz, mam już wątpliwości. Nie wiem, czy jestem w stanie jeszcze raz ci uwierzyć... Spróbuj tak kiedyś żyć w nieustannej niepewności. Sami dobrze wiemy, że każda misja, na każdej jednej planecie niesie ryzyko.
Inferno zacisnął pięści i syknął przez zęby: 
- Nic nie rozumiesz, kapitanie. To ona – wskazał długim palcem na skuloną Venus – jest wszystkiemu winna! Myślała że jak ich wyśle na jakiś Marsowaty glob, to nie tylko znajdą tam inteligentną formę życia, uzbrojoną po zęby, ale i wyjdą z tego cało!
Członkowie załogi poczęli coraz mniej ufać nerwowemu działaczowi.
Wydawałoby się, że ich upragniona misja we Wszechświecie dobiegła końca.
Bez wyników.
Byli załamani, nie dlatego, że nie mieli już jak kontynuować badań, ale dlatego, że to zapalczywość działacza zniszczyła ich ochotę do dalszej pracy.


***

- To koniec. Wracamy na Ziemię. - oznajmiła nazajutrz mężczyznom Clara.
Obaj nie byli ani rozgoryczeni, ani uradowani – byli zdumieni.
- Tak szybko? - spytał wolno Scott. W jego głosie nie było rozpaczy, nie było żalu – a zdumienie, które ogarnia dziecko, któremu przerwie się dobrą zabawę.

Clara nie zamierzała tłumaczyć powodu tej decyzji.

- Trzeba wrócić do ludu. - rzekła. - Nie tęsknisz za Ziemią?

Corlett tylko wzruszył ramionami, a Scott odpowiedział, wpatrując się w daleką

błękitną kulę:

- Może i tęsknię, ale czy mam ku temu powód?
Clara nachyliła się do przyjaciela.
- Na Ziemi spotkało mnie piekło. - westchnął Scott. - A tu zaznałem spokoju. Ja i

moja najdroższa Venus.

- Przecież wszelkie wojny autobotów z robotami się zakończyły! - Clara

również sięgnęła do tamtych bolesnych wspomnień. Urodziła się wcześniej niż

Scott – pamiętała więcej.

Ona w przeciwieństwie do Scotta przyszła na świat na tym właśnie statku

kiedy jej rodzice zmarli, na jej życzenie pochowano ich na Ziemi, ona zaś

zabrała ze sobą najcenniejsze jej przedmioty po rodzicach – od matki

srebrny zegarek z układem planet a od ojca pamiątkę po jego wyprawie na

planetę o nazwie Subryna -kawałek skały mieniącej się kolorami, ilekroć spojrzy

się na nią pod promienie Słońca. 

Clara traktowała te przedmioty jak największe skarby – regularnie je polerowała i

za każdym jej spojrzeniem na nie, ciepło rozchodziło się po jej sercu.

Sama marzyła o locie na Subrynę... ale jak dotąd nie zadecydowała swojej

załodze, aby tam polecieć.

Teraz zaś współczuła Scottowi – tęskniła za pięknem planety, z której

pochodziła jej rodzina. Podeszła do przyjaciela, objęła go ramionami.

- Będzie dobrze, zobaczysz. - powiedziała. - Nie możemy wiecznie mieszkać w

konstelacji nieznanych gwiazd... masz jeszcze w pamięci te dobre chwile

spędzone na Ziemi? Promienie słońca letniego dnia opalające ci twarz... albo

park wysłany dywanem jesiennych liści?... zabawy i gry z kolegami ze

szkolnych ławek?... Scotty... musisz coś z tego pamiętać!...

Ale Scotty milczał. Nie miał serca jednak odepchnąć przyjaciółki, która zawsze

była tak blisko niego... była mu niemal jak siostra, chociaż sam był jedynakiem.

Rozpamiętywał teraz te chwile... te strumyki jasne, szumiące w lasach...

podglądanie spaceru jeleni... zabawy w polach... to były dobre chwile. Ale nie,

nie zapomniał o pięknie Kanady... pamiętał kolory jej flagi, słyszał melodię

hymnu... łzy wzruszenia napłynęły mu do oczu... Nie zdawał sobie sprawy, że

płacze naprawdę... myślał, że śni...

Podwórko ładnie zdobione, wyścielone zielonym trawnikiem. Na

podwórko wybiega rodzinny pupil – kochany pies... Oczy mu się śmieją, łaciata

sierść lśni w słońcu, szczeka, szczeka radośnie na widok kochanej postaci...

biegnie, biegnie w końcu z radości rzuca mu się łapami na pierś – tak tęsknił!

Scottowi kapelusz spadł z głowy, ale nie przejmuje się – ważne, że mądry brytan

rozpoznał pana. I wtedy wybiega naprzeciw jego droga matka... i ojciec...

Corlett, który był mu jak brat... wszyscy, których kochał...

Podbiegają do niego, całują go, ściskają... Corlett podnosi z ziemi jego kapelusz,

podaje go z uśmiechem... I wtedy wszystko znika. Jak sen, niczym bańka

mydlana... tak po prostu. Scott tego nie zrozumiał. Czemu tak jest? 

- Scotty... Scotty? Wszystko dobrze? - budzi go z rozmyślań głos Clary. 

Otrząsnął się. Spojrzał na nią.

- Tak... wszystko w porządku. - odparł powoli.

- Idź się przespać. - powiedziała Clara. - Dla nas wszystkich to był wyczerpujący

dzień.

Jak to? Dzień jak dzień. Tylko że w Kosmosie tego dnia nie ma.

- Niedługo polecimy do domu. - obiecała mu Clara. - Wytrzymaj jeszcze trochę...

Kanada będzie z nas dumna.

 

Scott kiwnął głową. Uwolnił się z jej objęć i poszedł do swojego pokoju, aby się

zdrzemnąć.

***

Venus siedziała samotnie przy oknie, pogrążona w rozmyślaniach.

Była już spokojna o Scotta. W dalszym ciągu jednak, nie wiedziała, czy misja

jest już wykonana.

,,Czy ta misja nigdy się nie skończy?” - myślała.

Nawet nie zauważyła, kiedy podszedł do niej Luke. Teraz już nie traktowała go

tak nieprzyjacielsko. Raczej rzadko zamieniała z nim słowo.

Sprawiał wrażenie, że jej nie rozumie.

Luke zamrugał reflektorami. 

- Co ci znowu, Venus? - spytał.

Autobotka spojrzała na niego.

- Nie wiem, czy będę w stanie jeszcze raz ci zaufać. - rzekła. - Ponoć, myślę, że

Inferno coś knuje... 

Luke spojrzał nań zdumiony. Nie sądził, że działacz mógłby planować jakieś

oszczerstwo wobec nich. Faktem jednak było, że nie znał go tak dobrze.

- Skąd u ciebie taka podejrzliwość? - spytał. - Gdyby nie akcja ratownicza

Inferno, twój Scotty dawno umarłby nie tutaj, a w uścisku tamtej rośliny...

- Nie tylko mój. - rzekła z naciskiem autobotka. - Wyrzekasz się autentyczności,

iż ciebie też stworzył?

- Wcale nie. - odparł szybko Luke. - Ty po prostu traktujesz go jak jakiegoś... 

Venus objęła go zimnym spojrzeniem. Niemal czuła, że Scott nie jest mu już tak

bliski jak kiedyś. A przecież Luke powstał dużo później niż ona – to też mogło

mieć znaczenie.

Czuła strach – strach, który ,,ściskał” każdy obwód w jej ciele, ograniczał

logiczne myślenie... czemu się boi? Nie rozumiała tego.

Spojrzała na Luke'a, pokręciła głową – i rzekła z goryczą:

- Wyrzekłeś się go. 

- Co? - spytał Luke. - O czym ty mówisz, Venus? Chyba system ci przerdzewiał!

Ale Venus wstała. I patrzyła na niego tak samo zimno.

- Wiem, o czym mówię. - rzekła. - Gdybyś go nadal kochał, nie mówiłbyś takich

rzeczy...

- Jak to kochał? Jak może autobot człowieka...

- Nie, istota stwórcę. - poprawiła go Venus i zostawiła go samego.

***

Inferno zamknął się w swoim pokoju.

Chciał ukryć się przed załogą.

Czuł, że sprawy zaczynają wymykać się spod kontroli. Pozostał jeden trudny

dylemat: badania czy Ziemia?

Sam nie wiedział, co o tym wszystkim myśleć. Ręce mu drżały, myśli

miał ,,rozsypane”... co teraz?

Bo jeśli rzeczywiście kapitan – Clara – zarządzi natychmiastowy powrót na

Ziemię, musi też zadecydować, czy zawrzeć sojusz z panującymi tam robotami.

A to może nie być łatwe...

Roboty dawno już panowały w większych miastach kanadyjskich, a najwięcej

ich było w stolicy, w Ottawie. Co począć?

Wbrew pozorom, tam też byli ludzie... ludzie pod niewolą zbuntowanych

maszyn.

A oni tymczasem uciekli w Kosmos – czy nie jest to tchórzostwem? Powinni

byli wrócić, zbudować w ukryciu broń i ruszyć na wojenne spotkanie z nimi...

innego wyjścia nie ma... Co da Subryna, co da inna planeta?

Życie jest tam, na Ziemi – emigrat w końcu musi wrócić do Ojczyzny.

Więc niech to zrobią!